نقد و بررسی فیلم سینمایی چرا گریه نمی‌کنی؟
علیرضا معتمدی نویسنده و منتقد پیشین سینمای ایران در جشنواره امسال دومین فیلمش با نام چرا گریه نمی‌کنی را ارائه کرده است. فیلمی که با حضور تعداد زیادی از بازیگران به یکی از فیلم‌های مهم جشنواره چهل و یکم تبدیل شده است.
علیرضا بعد از از دست دادن برادرش نمی‌تواند گریه کند. دوستانش با راه‌های مختلف از او دعوت می‌کنند تا گریه کند…
جناب آقای نوید سردار
«چرا گریه نمی‌کنی؟» یک فیلم تمام عیار برای گفتن هیچ است. آن هم نه از آن «هیچ»هایی که آدم بگوید و بعد در کنج عزلت زانو در بغل گیرد و به کسی کار نداشته باشد بلکه ادای دین به پوچی و در عین حال فحش دادن به تمام مظاهر و ساختارهای انسان ساز است.
به تعبیری اثر در پی انزجار می‌باشد و این انزجار را نه از طریق زبان هنرمندانه بلکه به سطحی‌ترین شکل و از مسیر تمسخر بیان می‌کند. خانواده، دین و مذهب، اصول اخلاقی و در یک کلام زندگی در «چرا گریه می‌کنی؟» دستمایه‌ی ذهن هیچ‌انگار سازنده است.
این موارد را می‌شود در صحنه‌های مختلف فیلم دید و شرح داد. لازم به ذکر است که اثر به لحاظ فرم هیچ نسبتی با آنچه سینما می‌نامیم ندارد و نگارنده نقد فرمی اثر مذکور را متاخر از ابتذال جاری در آن می‌داند. چرا که بدون پا گذاشتن بر پله‌ی نخست نمی‌توان پله‌های بعدی را طی کرد و این ساخته ارزش و راهی برای رسیدن به مراحل دیگر باقی نمی‌گذارد.
